آتش بگیر تا که بدانی چه می کشم

                 احساس سوختن به تماشا نمی شود 

اگردرپایت افکندم سری؛عیبم مکن ؛کان دم

چنان بودم که از مستی زسر نشناختم پارا

 تا جان نداده برو

    او پر خواهد کشید

    و خواهد رفت

    آن وقت خواهی فهمید

   که ناگهان چه زود دیر شد
*****************************************

سفر مکن

هر چه کنی بکن ولی
از بر من سفر مکن
یا که چو می روی مرا
وقت سفر خبر مکن
 گر چه به باغم ستاده ام
نیست توان دیدنم
شعله مزن بر آتشم از بر من گذر مکن
 روز جدایی ات مرا یک نگه تو میکشد
وقت وداع کردنت
بر رخ من نظر مکن
دیده به در نهاده ام
تا شنوم صدای تو
حلقه به در بزن مرا
عاشق در به در مکن
من که ز پا نشسته ام
مرغک پر شکسته ام
 زود بیا که خسته ام
زین همه خسته تر مکن
گر چه به دور زندگی
تن به قضا مهاده ام
آتشم این قدر مزن
رنجه ام این قدر مکن
بوسف عمر من بیا
تنگدلم برای تو
رنج فراق می کشد
خون به دل پدر مکن
هر چه که ناله می کنم
گوش به من نمیکنی
یت که مرا ز دل ببر
یازبرم سفر مکن

چقدر سخت است میان یک تردید باقی بمانی

نمی دانی باید بمانی یا بگذری

وای ماندن چه دشوار است

نمی دانم تو می فهمی

چگونه می توان بود با تو

در این سفری که باید رفت